کمی به سمت خدا -------------------------->

داشتن خدا جبران تمام نداشته هایم است ...   

پیش از اینها فکر میکردم خدا

خانه ای دارد میان ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها

خشتی از الماس وخشتی از طلا

پایه های برجش از عاج وبلور

بر سر تختی نشسته با غرور

ماه برق کوچکی از تاج او

هر ستاره پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او آسمان

نقش روی دامن او کهکشان

رعد و برق شب صدای خنده اش 

......

دل نوشته

سال های سال شنیده بودیم همه آدم ها گمشده ای دارند وتا دنیا دنیاست آدم هایند وگمشده هایشان.
شنیده بودیم آدم ها باید هجرت کنند تا گمشده هایشان را بیابند..هجرت از خویش ؛هجرت به آسمان..
وآسمان درست همین جاست؛اینجا که من ایستاده ام،اینجا که تو ایستاده ای...
درست در حوالی آغاز یک سفر؛ سفر به سمت خدا، تا ترنم باران، تا حکایت دوست...
و اینک ای همسفر:اینجا درست در همین لحظه های  تکرار من وتو
در سمت خدا دل به سوی آسمان وچشم به سوی آفتاب  گشوده ایمودر این قرار بی قراری
تنها
در انتظار درد واره ها ودلنوشته های شما با هرچه آرامش وهرچه باران، با دوست؛ نشسته ایم 

برگرفته از دل نوشته های سمت خدا

ایا تو خوشبختی!

آیا تو خوشبختی؟ 

آیا سقفی بالای سرت هست؟ 

نانی برای خوردن  

لباسی برای پوشیدن 

و ساعتی برای خوابیدن داری؟ آری 

نامی برای خوانده شدن 

کتابی برای آموختن 

و دانشی برای یاد دادن داری؟ آری 

بدنی سالم برای برداشتن سبد یک پیرزن. 

سقفی برای شاد کردن یک کودک 

دهانی برای خندیدن و خنداندن داری؟ آری 

لحظه‌ای برای حس کردن 

قلبی برای دوست داشتن 

و خدایی برای پرستیدن داری؟ آری 

پس خوشبختی بسیار خوشبخت.